Van oudsher hebben de kerk en het geloof een dominante rol gespeeld in het hier beschreven gebied. Ooit werd hier - vermoedelijk van hout - een eerste parochiekerk gebouwd, gewijd aan St.-Petrus. In en om deze kerk begroef men de overledenen en nabij de kerk had de pastoor zijn woning. Een stenen kerk, waarvan de resten onder de huidige kerk teruggevonden zijn, moest rond 1300 wijken voor een godshuis met een grote koorruimte voor het nieuwe kapittel. Vanaf 1299 was het hier beschreven gebied een eigen rechtsgebied van twaalf kanunniken: een claustrum of immuniteit. De St.-Petruskerk kreeg een dubbele functie: enerzijds bood het koor aan de kanunniken ruimte voor de koorgebeden, anderzijds maakten de parochianen gebruik van het schip, het transept, de zijbeuken en het om de kerk gelegen kerkhof voor de dagelijkse religieuze praktijk. Toen in 1802 het kapittel opgeheven werd, kwam de gehele kerk voor de parochie beschikbaar en behoorde het gesloten religieuze karakter van het kapittelgebied tot het verleden. Werd het kerkelijk element in 1840 nog eens verminderd door het verplaatsen van het kerkhof, in 1843 daarentegen betekende de vestiging van de zusters ursulinen een verrijking, die zou voortduren tot 1979. Anno 2003 heeft het gebied op religieus vlak dezelfde betekenis, die het ook v??r 1299 had, wanneer we het feit dat de Sittardenaren hier nu niet meer een laatste rustplaats kunnen verwerven buiten beschouwing laten.