Grafplaten in bijna onverwoestbare steensoorten, voorzien van tekst en afbeelding moesten er in de middeleeuwen ervoor zorgen, dat de belangrijke overledene niet in vergetelheid geraakte. In de 17e eeuw raakten de zogenaamde "obiits", de rouwborden, in zwang bij aanzienlijke burgers. Deze borden werden opgehangen in kerken en kloostergangen, wat zeer geliefde plaatsen waren om ter aarde besteld te worden. De arme boeren van die tijd moesten het stellen met een eenvoudige zerk of een grafkruis.De allerarmsten werden vaak begraven op kosten van een armenkas, die eventueel ook zorg droeg voor de zerken. De begrafenismis kon wat omvang en aankleding betrof afgemeten worden aan de rang of stand van de overledene en diens familie. Evenals bij huwelijksfeesten waren uitvaarten bij uitstek de gelegenheid om het aanzien van de betreffende familie te tonen.
Andere verhalen over dit onderwerp:Kerkhof, Kerk en Geloof.